خوشبختی

گمشده ای که هیچ وقت نتونستم پیداش کنم!
شاید درست دنبالش نگشتم و شاید داشتمش و چشمهام رو درست باز نکرده بودم! هر چی که بود و هر چی که هست همه این مدت آزار دیدم و آرامش نداشتم! دور خودم گشتم و توی خلوت خودم ، خود واقعیم رو نتونستم راضی کنم!

بعضی وقتها دیگه درمونده میشم و از تلاش و فکر کردن دست میکشم، مثل دونده ای که میدونه هیچ شانسی برای پیروزی نداره و میمونه که تلاش کنه به آخر خط برسه یا نه!!! از اینجا به بعدش تلاش کردنش فقط و فقط برای خودشه ، برای اینکه به خودش بفهمونه که راه درستی رو انتخاب کرده یا نه!

و چه ترسناکه وقتی میفهمیم راهی که اومدیم از ابتداش غلط بوده ، دیگه نه توانی داریم که تا تهش رو بریم و نه اراده ای که برگردیم و دوباره از اول شروع کنیم!
 

 روحی که آروم نباشه هیج وقت نمیتونه طعم خوشبختی رو بچشه. شاید راه درست اینه که اول دنبال آرامش روح باشم بعدش دنبال خوشبختی بگردم.

همیشه حسرت نداشته ها رو خوردم و غافل از داشته هایی بودم که شاید آرزوی خیلی ها بودن و هستن!

روح آروم هیچ وقت حسرت نمیخوره!
روح آروم همیشه قدر میدونه!

خوشبختی قدر داشته ها رو دونستن و تلاش کردن واسه رسیدن به نداشته هاست. این ساده ترین تعریفیه که میشه براش داشت و در مقابلش بدبختیه که قدر داشته ها رو ندونستن و حسرت نداشته ها رو خوردنه!!!!